Gezamenlijk project

Vandaag hebben we een gezamenlijk project afgerond. Annette heeft een opdracht om een online wetenschappelijk magazine op te zetten voor een onderzoeks instituut (SACEMA) van de Universiteit van Stellenbosch. Het online gedeelte heeft ze uitbesteed aan mij (netwerken is belangrijk). Dus konden we de afgelopen maand samenwerken. Vandaag is het eerste issue gelanceerd/gemaild en is de site online gegaan. Op www.sacemaquarterly.com kun je het resultaat bekijken.

De laatste loten

Hugo heeft nog loten te koop (1 euro per stuk), maar wacht niet te lang anders gaat die auto aan je neus voorbij. Voor meer informatie, zie bericht eerder deze maand.

Mijn baas gaat weg

Gisteren werd ik bij mijn hoofd van de afdeling geroepen voor een gesprek. Ik verwachtte een vervelende mededeling (extra werk dat ik zou moet doen of dat ze van Epi Result gehoord had), maar voor mij bleek het een hele leuke mededeling te zijn. Mijn baas heeft namelijk met ingang van 1 juni ontslag genomen om bij een universiteit aan de andere kant van het land te gaan werken. Het is natuurlijk altijd maar afwachten hoe het zal zijn als mijn collega het nieuwe hoofd van de afdeling is, maar veel slechter kan het niet worden. Het geeft mij in ieder geval wat rust, zodat ik - zolang ik het werk van Univen en Epi Result kan combineren - voorlopig nog bij Univen kan blijven.

OPGELET: In Louis Trichardt stijgen de huizenprijzen WEL

Een paar maanden geleden alweer hebben wij een bod gedaan op een huis. Dit dreigt een eindeloos verhaal te worden. Maar om bij het begin te beginnen. Het huis stond te koop voor 950.000 Rand. Wij een bod gedaan van 750.000 Rand. Met in ons achterhoofd: Financiële crisis, op slot zittende huizenmarkt, geen enkel ander bod op het huis gedaan sinds 6 maanden en de prijs van twee soortgelijke huizen en de opmerking van de makelaar: het is op dit moment een kopersmarkt. Vervolgens in de wachtstand, want er moest een curator worden aangesteld, een auctioneer, een advocaat, een trustee en weet ik veel wat nog meer. Van enige kopersmarkt (dus haast/service van de andere kant) merkten wij weinig. Ook niet nadat we hadden aangegeven de financiering rond te hebben. Maar goed, deze week - twee en een halve maand nadat we het bod hadden gedaan - kwam het antwoord van de bank. Het bod was te laag. Het huis was 1.000.000 Rand waard. 250.000 Rand meer dan de kopers er twee jaar geleden voor hebben betaald, 250.000 Rand meer dan soortgelijke huizen die recent zijn verkocht en meer dan 50.000 Rand meer dan de verkoopprijs. Opmerkelijk lijkt hier een understatement. Daar waar wij het gevoel hadden dat 750.000 Rand al aan de ruime kant was gezien wat er de afgelopen twee en een halve maand in de wereldeconomie is gebeurd, blijken de financiële lichten van de bank daar een andere kijk op te hebben. Of is het hier met de financiële crisis net als met de HIV/AIDS-epidemie; gewoon ontkennen dat het er is, dan is het er ook niet... Wij hebben de bank toch vriendelijk duidelijk gemaakt dat wij niet op hun tegenbod ingaan. We wachten af en waarschijnlijk op de veiling...

Loten te koop!

Wil jij eind augustus eigenaar zijn van een Toyota Yaris? Koop dan snel een lot van Hugo voor maar 1 euro. Een deel van de opbrengst van de verkoop gaat naar Ridgeway Independent. Interesse in een van de 20 loten? Stuur dan even een mailtje, dan geven we onze bankgegevens door en vullen je naam in op het lot. En dan is het afwachten of je prijs hebt ...

Nog steeds in Accra

Vandaag is mijn laatste dag in Accra. We zijn erg opgeschoten met het werk voor het boek, maar helaas komen er steeds nieuwe zaken op waar we in de komende maand nog aan moeten werken. Op vrijdagavond zijn we van Accra naar de havenstad Tema gereden en hebben daar wat gegeten op de plek waar het hoofd onderzoek z'n vrijdagavonden meestal doorbrengt: plastic stoeltjes en tafeltjes bij de kiosk van een tankstation. En gisteravond zijn we bij het hotel om de hoek uit eten geweest in een Chinees restaurant. Dus helaas heb ik niet echt kennis gemaakt met het toeristische Ghana. Dat moeten we dan maar een keer met het hele gezin doen, want ik begin Bas, Hugo, Pepijn en Lieve nu toch wel heel erg te missen!

Live vanuit Accra

Ik zit nu in een hotelletje in een van de vele wijken van Accra. Ik ben hier voor een bijeenkomst voor een boek over migratie waar ik bij betrokken ben. Over een maand moet het af zijn en er we hebben gisteren besproken wat er nog allemaal moet gebeuren voor die tijd. Vandaag gaan we daadwerkelijk aan de slag met de hoofdstukken. Veel zal ik dus niet zien van de stad. Gisteren zijn we wel even naar het kantoor van de organisatie die het boek uitgeeft geweest. Accra is trouwens een erg hard groeiende stad, doordat veel organisaties uit Ivoorkust hier heen verhuizen in verband met de veiligheid. Je ziet dan ook overal grote huizen gebouwd worden die dienst moeten gaan doen als kantoor, en ook de hotels schieten als paddestoelen uit de grond. Het is hier trouwens erg drukkend warm.

Harde realiteit - vervolgd

Gisteren is Luke weer komen werken. Naast het verlies van haar dochter heeft ze er nu ook nog eens de zorg voor het zoontje van 7 erbij gekregen. Na de begrafenis is het zoontje met Luke mee naar huis gegaan en zal daar nu voortaan wonen. Als Luke aan het werk is zorg een andere dochter voor het jongetje dat nu ook in het dorp van Luke naar school gaat. Het jongetjes is dus nu niet alleen zijn moeder kwijt, maar eigenlijk ook zijn vader. En Luke heeft nu weer een extra mond te voeden. Zo gaan die dingen hier, maar voor ons is het bijna onvoorstelbaar.

Harde realiteit

Gisteren is de dochter van Luke in Polokwane begraven. 24 jaar, waarschijnlijk overleden aan "daar waar niet over gepraat wordt". Ze had eerder dit jaar al een keer 2 weken in het ziekenhuis gelegen en nu lag ze er ook alweer 2 weken; "Ze weten niet wat er met haar aan de hand is." Luke zou er in het weekend heengaan, maar in het ziekenhuis aangekomen was ze al overleden. Deze week kwam Luke bij ons langs en ze toonde hetgeen waartoe haar dochter verworden was; een certificaat van overlijden. Luke moest alles regelen voor de begrafenis en zien dat ze het ook allemaal gefinancierd kreeg, want de man van haar dochter (net als haar dochter zelf) heeft geen werk. Voor ons een echte confrontatie met de harde realiteit hier in dit land.