Rentree

Gisteren heb ik na jarenlange afwezigheid mijn rentree gemaakt in wedstrijdverband. Ik probeer al anderhalve maand deel te nemen aan de wekelijkse clubride van de fietsclub hier. Maar ik heb daar drie keer voor niks gestaan omdat de ride niet door ging vanwege regen of andere redenen en een paar keer waren wij zelf weg. Dus gisteren maar vooraf gebeld. En er was geen clubride, want er was een duathlon. De Makoppa Duathlon. Ik kon ook meedoen. Tja zal ik dat doen? Het is namelijk erg lang geleden dat ik heb hardgelopen, anders dan een sprintje naar de bus, tram of trein. En daar was een reden voor: blessures, blessures blessures. Maar goed ik kon de 2 kilometer ook wandelen zeiden ze. Goed wij erheen. Iets in me zei dat ik toch iets meer moest doen dan de fun ride (2-15-2), dus gekozen voor de leisure ride 3 km lopen, 30 fietsen en weer 3 km lopen. Ouderwets nerveus voor de start. Het loopparcours was 1,5 km heen, bergaf en vervolgens 1,5 km terug bergop. Het lopen was een martelgang. In de laatste km stond om de honderd meter een bordje met de afstand tot de finish. Nog 700, 600, 500, 400 (ooit legde in 400 meter af in iets meer dan 50 sec)…. Het duurde uren. Alleen een groep vrouwen die net na de start al wandelden zaten achter me. Maar ik had buiten zere spieren geen klachten aan rug, knieën of pezen. Het fietsen ging super. Het voordeel van heel langzaam lopen is dat je heel veel mensen inhaalt met fietsen. Het was een heuvelachtige weg 15 kilometer heen en 15 terug. Maar goed toen weer lopen. Na 100 meter bergafwaarts lopen schoot de kramp in al mijn beenspieren. Dribbelend, wandelen, struikelend, lopend de drie kilometer volgemaakt, als vijfde gefinisht en super blij op het gras bij mijn supporters neergeploft. Na talloze bezoeken aan fysio’s, manuele therapeuten, haptonomen, yoga sessies, acupunctuurbehandelingen, sapkuren, caesartherapeuten, fitnesscentra, orthopeden en sportartsen schijnt de zon weer aan de sporthorizon…daar ben ik erg blij mee.