J'burg

Vanochtend ben ik van Polokwane naar Johannesburg gevlogen. Het was apart om weer op dit vliegveld te zijn. De laatste keer was toen we in januari afscheid genomen hadden van Nederland om te beginnen aan ons Zuid-Afrikaanse avontuur. Maar nu ben ik hier om een symposium bij te wonen over uitbraken van infectieziekten. Het congres begint morgenvroeg, dus vandaag heb ik maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om even in een grote shoppingmall rond te kijken. En daarna ben ik gaan werken op mijn hotelkamer. Overigens in het verkeerde hotel. De universiteit heeft een kamer voor me geboekt in het Southern Sun Hotel, terwijl het congres in het Garden Court – Southern Sun is. Ik moet zeggen dat de naamgeving ook wel verwarrend is. Maar goed, dat betekent wel wat eerder op morgen en betalen voor een taxi (en de prijzen zijn hier niet mis: zo’n 30 euro voor een bezoekje aan het winkelcentrum). Wordt vervolgd.

Zusje

Gisteren belde Marleen met de mededeling dat ze tickets hebben geboekt en de hele maand oktober in Zuid Afrika zijn. Super om te horen. Ze vliegen heen naar Kaapstad en rijden dan richting ons in het noorden. Eind oktober kunnen we ze dus verwachten. De eerste twee gasten voor de verjaardag van Pepijn zijn er al!

Hollands weer

Gisteren was het Hollands weer. Dikke grijze wolken hangen boven Louis Trichardt terwijl het continu regent, dan weer hard, dan weer zacht. In veel opzichten is daar niks mis mee in dit droge seizoen. Maar met dit weer is het met name binnenblijven. Hugo en Pepijn lijken op deze dagen drie keer zoveel energie te hebben en vier keer minder inspiratie om zichzelf te vermaken. Dus wordt er geknutseld, worden er koekjes gebakken en torens gebouwd, wordt er een DVD gekeken, bemiddeld in conflicten en zijn wij total loss om 19.30 uur. Gelukkig is het vandaag hetzelfde weer…

Eigen bedrijf

Zo langzamerhand kennen we wel een aantal mensen hier in Zuid Afrika. Wat ons opviel aan al deze mensen is dat ze hun geld verdienen met een eigen handel of bedrijf. Een eigen bedrijf hebben is op zich niet zo gek, want daar kun je prima je geld mee verdienen. Maar het aantal is dat wel. Het is ook wel duidelijk hoe dat zo komt: affirmitive action oftewel positieve discriminatie. Sinds de apartheid is afgeschaft en Zuid Afrika een vrije democratie is, is er veel veranderd. Of eigenlijk moet er veel worden veranderd. Land moet worden herverdeeld, heel veel mensen moeten worden geschoold, bijgeschoold, huizen moeten worden gebouwd, werkgelegenheid moet worden gecreëerd. Dat zijn niet echt eenvoudige zaken die binnen een paar jaar zijn gerealiseerd. Affirmative action, positieve discriminatie, is een van de middelen omdat te doen. Het is voor veel blanke mensen moeilijk om een studiebeurs te krijgen of een baan te vinden als je niet over uitzonderlijke kwaliteiten bezit. Een eigen bedrijf beginnen is voor veel mensen een goed of enig alternatief.

Pillen

Na 3 weken snotteren, stomen, neus sprayen, op tijd gaan slapen en gezondheidssapjes drinken, is Bas van de week toch maar naar de huisarts gegaan met zijn verkoudheid. Een hele stap, want met een verkoudheidje ga je toch niet naar de huisarts? Maar het had nu wel lang genoeg geduurd. En wat was het resultaat? Een tas vol medicijnen. Waar het allemaal voor is, geen idee, want ze doen hier namelijk pillen vaak in een blanco doosje met alleen een stikker met de naam er op en geen bijsluiter dus. Dus waar je in Nederland vaak met “neem eerst maar wat rust en als het over een week nog zo, kom dan maar we terug” bij de huisarts weggaat neem je hier direct een apotheek mee naar huis zonder dat je precies weet wat je slikt. Maar laten we hopen dat het allemaal werkt, en mocht Bas rare verschijnselen gaan vertonen, dan Google ik gewoon even op de medicijnnaam.

Bus

De bus is mijn vaste vervoermiddel naar de universiteit. Niets bijzonders zou je zeggen, maar hier in Zuid-Afrika is het wel apart als je dat als blanke doet. Maar dat ter zijde, ik wilde het nu over de bus zelf hebben. Meestal is dit een redelijk moderne touringcar, met 2 stoelen aan de ene zijde en 3 aan de andere. Redelijk comfortabel dus, al ligt het er wel aan wie er naast je zit. En er zit zelfs een TV scherm in, ter afwisseling van de radio. Helaas staan deze altijd zo hard, dat een gesprek voeren met de buurman/-vrouw onmogelijk is. Ondanks dat is de bus een prima vervoermiddel voor mij. Maar vandaag had ik op de terugweg een andere chauffeur, met een andere - hele gammele - bus. Zo gammel, dat de chauffeur niet langs de wegversperring van de politie in Thohoyandou durfde te rijden en dus via een binnendoor weg naar de universiteit is gereden. Zo gingen we het dorp ook weer uit. En de mensen die in het centrum van Thoyoyandou op de bus stonden te wachten? Die waren al netjes op de hoogte gebracht van de hele situatie en stonden ergens op de ‘sluiproute’ te wachten. En ik was toch blij dat ik – al was het wel met veel vertraging – weer heelhuids in Makhado ben aangekomen…

Battle at Kruger

Onze filmpjes over het Krugerpark verbleken enigszins. Dit is wat je ook tegen kunt komen als je je auto bij een waterhole parkeert. Waar ik het over heb? Bekijk dit filmpje op onze nieuwslog. (Sofie en Stijn bedankt voor de tip)

Racism beat it!

Maar hier duurt het nog even. Althans als je ziet in welke mate het hier voorkomt. Bij racisme in Nederland kom ik uit bij Lonsdale, bomber jacks en skinheads (ook al weet ik dat het in Nederland ook buiten die groep voorkomt). Hier kan het zomaar de buurman, aannemer, kapper etc. zijn. Je ziet het niet, maar je hoort het wel. Of eigenlijk, als je het hoort denk je hoor ik dit wel goed? Racisme is…
… mij adviseren in een ander zwembad te gaan zwemmen omdat hier ook 'blacks' zwemmen.
… een wachtlijst introduceren als de in een huis geïnteresseerde collega van Annette een professor uit Nigeria blijkt te zijn.
… je hond Hitler noemen.
… met jouw geld een Afrikaanse klas op Hugo’s school oprichten, zodat je zeker weet dat je kinderen alleen met blanke kinderen in de klas zit.
… honden hebben die alleen tegen zwarte mensen blaffen.
… je hardop afvragen of je zwarte personeel eigenlijk wel mensen zijn.
… de oude Zuid Afrikaanse “apartheids” vlag op de verkeersborden spuiten.
Kortom, Mandela’s visie van de Rainbow Nation is hier in Louis Trichardt nog ver weg.

Sociaal leven

Het vertrek in januari betekende het afscheid van vrienden en familie, maar ook van de drukke sociale agenda. Dat is zomaar niet opgevuld. Ten eerste omdat een groot deel niet vervangbaar is, maar ook omdat het even duurt voordat je weer mensen vindt waar het mee klikt. Het eerste half jaar hadden we een hele lege sociale agenda. Dat was wel een bijzondere ervaring. Geen sociale verplichtingen. Dit weekend is dat doorbroken. Zaterdag hadden we Marc en Natalie met hun kinderen op bezoek en zondag zijn wij bij Johan en Danielle en hun kinderen op bezoek geweest. Dat waren twee geslaagde bezoeken. Annette gaat morgenochtend van 6 tot 7 wielrennen met Danielle. De sociale bal rolt…

Chicken feet

Wat eten we hier eigenlijk in Afrika? Dat verschilt nogal. Ik ga nu even generaliseren, maar dat maakt het wat makkelijker. De Afrikaner boer eet het liefst vlees, vlees met vlees. Specifieker Boerewors met pap (en bier). En dat alles van de Braai natuurlijk. Maar ook Biltong is hier een Afrikaner favoriet. De Venda, de lokale stam hier, gaat helemaal uit zijn dak van kippenvoeten, mopani wormen, spinazie en pap. Dan heb je nog Annette, Hugo, Pepijn en Bas, zij eten vegetarisch. En dat gaat eigenlijk prima hier. Er is hier het hele jaar door veel verse groente te krijgen. Verder heb je hier in Louis Trichardt drie grote moderne supermarkten waar je zo ongeveer alles kunt krijgen inclusief franse kaas, pampers, afbak broodjes, kant en klaar maaltijden etc. etc. Wat wij eten komt in grote lijnen overeen met wat we in Nederland aten: pasta, pizza, rijst, en aardappels met verse groente. Als we daar geen zin in hebben kunnen we ook nog terecht bij twee afhaal pizzeria’s. Voor de niet-vegetariër zijn er dan ook nog de Wimpy, Kentucky Fried Chicken, Nando’s en nog een aantal fast food ketens. De mopani worm staat nog een keer op het menu, de kippenvoeten zeker niet.

Holiday

Vandaag, donderdag, was het een public holiday in Zuid-Afrika (Womensday). En waarschijnlijk omdat veel mensen dan ook de vrijdag vrij willen zijn, heeft de universiteit er morgen een university holiday van gemaakt. We gaan er deze keer niet echt op uit, maar hebben besloten om thuis wat dingen te doen. Vandaag kwamen Marcelle en Aart en hun dochter Nienke lunchen. En verder heeft Bas de schommel voor Hugo opgehangen (zodat er geen ruzie meer is wie wanneer en hoe lang in de schommel mag). En ik ben verder gegaan met het schilderen van vrolijke bloemen op ons fietsenschuurtje.

Tour

Gisteren heb ik de laatste etappe van de Tour de France bekeken. Inderdaad met enige vertraging. De Tour wordt hier in Zuid Afrika trouwens gewoon live uitgezonden, maar daarvoor heb je een schotel en een abonnement nodig op een commercieel TV-station. De vader van Annette heeft de etappes voor mij opgenomen op DVD en ik heb ze hier wat later bekeken. De afgelopen weken dus geprobeerd om niks op te vangen van de tour. Dat is goed gelukt. Dit ondanks de enorme media aandacht, ook hier in Zuid Afrika. Barloworld is een Zuid Afrikaans team dat behoorlijk succesvol was met twee etappe overwinningen, Robert Hunter en Mauricio Soler, en de bolletjestrui voor Soler. Het kijken op DVD met vertraging kwam eigenlijk wel goed uit omdat mijn ouders op bezoek waren tijdens de tour en ik nu kon kijken wanneer het goed uitkwam. Ik vond het geweldig om op deze manier de tour te volgen, ik heb er alleen wel een kater aan overgehouden (ook die kwam met vertraging). De laatste paar etappes heb ik alleen de finish nog maar bekeken. Dat is dan weer handig aan de tour op DVD.

Hugo fietst

Een paar weken geleden hebben we de zijwieltjes van Hugo's fiets gehaald. Met succes. Hugo fietst nu zonder zijwieltjes. Bekijk op onze videolog een kort filmpje. Rechtdoor fietsen kan hij dus, nu nog bochten draaien en remmen.

Afscheid

Vanmiddag afscheid genomen van mijn ouders op het vliegveld van Polokwane. Na vier leuke weken zijn ze weer vertrokken. Een heel ander afscheid als in januari. Toen zaten we daar maanden tegen aan te hikken. We wisten precies wat we achterlieten, maar amper wat we konden verwachten als we hier zouden zijn. De afgelopen weken hebben ons een erg goed gevoel gegeven. Pepijn en Hugo hebben vier weken echt van Opa en Oma kunnen genieten. Ze hebben zeeën van aandacht gekregen, zijn verwend en hebben gelogeerd. Doordat we nu een aantal weken achter elkaar samen zijn hebben we veel dingen samen gedaan en beleefd. Ik vond het jammer dat ze weer gingen, maar hun bezoek was erg waardevol en laat een erg goed gevoel achter.

Bezoek aan Luke

Vandaag hebben we met mijn ouders het huis van Luke (onze hulp) bezocht. Luke woont niet in louis Trichardt, maar in Sentumule. Dat is een van de vele dorpen die hier in de omgeving liggen, die niet op de kaart voorkomen maar waar duizenden mensen, zwarte mensen, leven. Het is een compleet andere wereld. Geen asfalt, geen waterleiding, geen riool, soms elektriciteit. Luke woont daar in een behoorlijk huis, samen met haar man en vier van haar zes kinderen. Dagelijks rijdt ze met de bus naar Louis Trichardt. Mijn ouders hebben een “bakkie hout” als cadeau aan Luke gegeven. Dus hebben we onderweg een achterbak vol hout gekocht en geladen. Op onze fotolog staan foto’s van Luke huis en ons bezoek.