Vakantie

Rapport

Hugo kwam vandaag thuis van school met zijn eerste rapport en een boek vol werkjes. Het gaat goed met Hugo op school, hij heeft het goed naar zijn zin en daar zijn wij erg blij mee. Het is verder natuurlijk leuk om te zien hoe de juf hem beoordeelt. Maar goed dat opa en oma binnenkort komen dan kan hij eens goed cashen!

2,5 cm

Om 7.30 uur vanochtend was 2,5 centimeter de omvang van het gat dat in Pepijns voorhoofd zat. Schrikken. Niemand had gezien wat er precies gebeurd was, maar dat het niet goed was, was direct duidelijk door al het bloed. Gelijk in de auto gesprongen naar de dokter. Die was er nog niet en moest van huis komen. Annette en ik beide redelijk geshockt terwijl Pepijn door de spreekkamer van de dokter sprong alsof hij thuis aan het spelen was. De vijf hechtingen vond hij heel wat minder leuk, maar daarna was er voor hem niks meer aan de hand. Annette en ik hadden er duidelijk meer last van. Buiten de open wond was er niet veel meer aan de hand (geen hersenschudding of gat in zijn schedel). Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Race

Vandaag was dus dé Kremetart. De stage race van 175 kilometer. Deze wordt verreden in vier etappes op 1 dag. Daarnaast is er een 100 kilometer wedstrijd en een fun ride van 25 kilometer. Gezien mijn blessure geschiedenis van de afgelopen jaren heb ik gekozen voor de 100 kilometer race. Het was erg leuk, voelde als een echte wedstrijd. Eerst geneutraliseerd door de plaats gereden. Net buiten Makhado werd de race vrijgegeven. Ik probeerde me wat voorin te handhaven. In sneltreinvaart naar de eerste klim van 1,5 kilometer. Ik was daar als 15e boven. Vervolgens een groepje gevormd en 100 kilometer geknald. Was erg zwaar gezien het heuvelachtige terrein, de wind en het feit dat mijn conditie nog niet top is. De groep bleef bij elkaar tot zo’n 40 kilometer. Vanaf dat moment vielen steeds mensen af. Uiteindelijk met drie mensen de laatste 30 kilometer gereden, dus veel op kop rijden. Uiteindelijk als achtste gefinisht. Mijn gebrek aan killersmentaliteit (ach die man reed de laatste kilometer al op kop) zorgde dat ik niet zevende ben geworden. Kapot, maar zeer voldaan. Smaakt naar meer. Leuke en goed georganiseerde race trouwens.

Bibo's Kiddies Race

We zijn net terug van de eerste sportwedstrijd van Hugo: The Bibo Kiddies Race. Morgen is hier de Kremetart, een van de grootste fietswedstrijden van Zuid Afrika. Als pre race event was er vanavond de kiddies race. Hugo was er al de hele dag vol van. Helm mee, bidon gevuld. Wij hadden wel een paar steken laten vallen in de voorbereiding. Hugo’s zadel stond nog afgesteld zoals ik ‘m een jaar geleden in elkaar had gezet. Vervolgens bleek een helm verplicht te zijn. Wij hebben hier vijf fietsen, een fietskar, fietsstoeltjes, reserveonderdelen om alle fietsen in Makhado te repareren, maar geen fietshelm voor Hugo. Dus reed onze jongen met een ooit op een familiefeest gekregen bouwhelm rond…als enige… Maar hij vond het geweldig. Hij miste wel wat wedstrijdfelheid. Annette moest na het startschot uitleggen dat hij kon vetrekken. De twee rondjes heeft hij zelf gefietst en vol verwondering rondgekeken zonder dat er ook maar een spoortje competitie te bespeuren was. Vol trots viel hij, met zijn medaille om in de auto in slaap. Zie voor de wedstrijdbeelden onze fotolog.

Houdbaarheidsdatum

Geld met een houdbaarheidsdatum. Het was nieuw voor mij, maar het bestaat echt. Onze Zimbabwaanse dollars zijn houdbaar tot 31 juli 2007. Eigenlijk hoeven ze het er niet op te zetten, want tegen die tijd zijn onze 100.000 ZIM Dollar niks meer waard. Drie weken geleden gaf Johan aan dat hij voor 100 Rand 100.000 ZIM Dollar zou meenemen voor ons. Gisteren was de waarde echter 30 Rand en volgende week waarschijnlijk de helft daarvan. Geen lucratieve investering dus. Maar we hebben ze nodig omdat we invoerrechten moeten betalen voor elke liter diesel die we het land mee innemen (buiten wat er in de tank zit). We nemen extra jerrycans met diesel mee omdat er in Zimbabwe (bijna) geen brandstof te koop is. We moeten 1000 ZIM Dollar per liter betalen en dat blijft ondanks de inflatie hetzelfde, zegt men. We zullen zien.

Op wintervakantie

Op dit moment zijn we druk bezig met het voorbereiden van onze vakantie. Over anderhalve week heeft Annette vijf weken reces. Het is eigenlijk geen vakantie, maar de universiteit is wel dicht. Hiervan willen we drie weken op reis. We gaan met de auto naar Malawi. In Malawi woont Sam. Een jongen die wij tijdens onze fietsreis ontmoet hebben en waar we nog steeds contact mee hebben (anderhalf jaar geleden was hij een weekend bij ons in Utrecht). We gaan hem, zijn vrouw Rachel en zijn zoon Tuja (van Hugo’s leeftijd) opzoeken. Verder willen we langs bij Eric en Naomi, vrienden van vrienden van ons die in de buurt van de hoofdstad Lilongwe werken. Maar natuurlijk ook naar het mooie Lake Malawi, de ruines van Great Zimbabwe, Mount Mulanje en eventueel de kust in Mozambique . De reis op zich belooft al een mooi avontuur. Het zal ons een paar dagen kosten om in Malawi te komen. De route loopt door Zimbabwe en Mozambique en is zo’n 1500 km lang. De tijd die het kost om drie Afrikaanse grensovergangen en de nodige politiecontroles te passeren en de kwaliteit van de wegen zal de duur van de autoreis bepalen.

Beelden uit Makhado

Makhado of Louis Trichardt, de plaats waar wij wonen. Hoe ziet dat er uit? Bekijk onze videolog om een indruk te krijgen.

Invigilating

Dat heb ik woensdag en vrijdag gedaan: invigilating. Nooit van gehoord? Ik ook niet tot afgelopen maandag. Toen kreeg ik een briefje in mijn postvak dat ik 3 middagen invigilator moest zijn. In gewoon Nederlands: supervisor bij examens. De eerste dag ging het om het examen Belastingen, maar dan blijken er ook studenten voor andere vakken zich te melden, namelijk scheikunde en ontwikkelingsstudies. Deze studenten werden al bijna weggestuurd totdat er iemand aan kwam rennen met het examen scheikunde. De studenten ontwikkelingsstudies hebben we helaas teleur moeten stellen. Vervolgens hoefde ik alleen een beetje rond te lopen en de examenpapieren op het eind weer in te nemen. De tweede keer stond ik in een kleinere zaal en waren we maar met twee supervisors. In de zaal pasten 165 mensen, maar voor de 4 vakken waren in totaal 204 studenten die examen moesten doen, dus we wisten van te voren al dat we zo’n 40 plekken te kort hadden. Studenten weten dat waarschijnlijk ook uit ervaring, want ze stormen echt de collegezaal binnen. Uiteindelijk konden de studenten waar we geen plek voor hadden in de zaal er naast terecht. Vervolgens begint het tellen van de presentiebriefjes en daarna het tellen van de ingenomen examens. Zowel de hoofd-supervisor als ik moesten om kwart voor 5 weg om de laatste bus naar Makhado te halen. Maar officieel duurde het examen tot iets over vijven. Maar mijn collega riep gewoon ‘nog een half uur’ toen het kwart over 4 was. Dus zo zat ik gewoon in de laatste bus, weer een hele ervaring rijker.